Eric Mecking heeft een column geschreven voor de nieuwe glossy ‘Epoque‘, getiteld: ‘Trump: tarieven en troeven’. Helaas kunnen we niet meer dan alleen de eerste pagina laten zien (zie tekst hieronder). Via deze link is het magazine te koop.
TRUMP: TARIEVEN EN TROEVEN
In de jaren dertig van de vorige eeuw begonnen de Verenigde Staten van Amerika een tarievenoorlog en tegelijk veroorzaakte het faillissement van een grote bank in Europa een wereldwijde bankencrisis. Deze twee gebeurtenissen leidden tot een wereldwijde valutaoorlog waardoor de wereldhandel met 60% daalde en de economische crisis uitliep op een Grote Depressie. Aangezien Trump een nieuwe tarievenoorlog is begonnen en in Europa een grote bank op omvallen staat, rijst de vraag of de bestaande parallellen tot eenzelfde uitkomst zullen leiden?
Precies 10 jaar geleden, in september 2008, barstte de kredietcrisis in alle hevigheid uit met het faillissement van de Lehman Brothers bank, de op drie na grootste zakenbank van de VS. De daarop volgende vrije val van de wereldeconomie werd veroorzaakt door een kapitalistisch systeem waarin te veel risico’s waren genomen, te veel en te grote hefbomen waren gebruikt, te veel schuld was gemaakt, enzovoort.
Het woord krediet is afgeleid van het Latijnse woord ‘credere’, dat geloven betekent. Geld uitlenen is een kwestie van vertrouwen dat alles wordt terugbetaald. Ons kredietsysteem is dus een vertrouwenssysteem en de kredietcrisis was dus een vertrouwenscrisis. Vertrouwen wordt geschaad als blijkt dat bezittingen en/of inkomsten waarop kredieten zijn verstrekt, afnemen waardoor terugbetalen steeds problematischer wordt. En dat geldt voor alles en iedereen: banken, bedrijven, burgers en overheden.
Tien jaar later blijkt het kredietprobleem alleen maar groter te zijn geworden omdat de totale schuldenberg in de wereld nog verder is opgelopen en tevens harder is gegroeid dan de wereldeconomie. We geven dus nog steeds stelselmatig meer uit dan we verdienen. Bovendien blijkt de mondiale schuld het recordbedrag van 247.000 miljard dollar te hebben bereikt met een wereldeconomie die 80 miljard bedraagt, slechts eenderde daarvan. Dit alles mogelijk gemaakt door de centrale banken met hun kunstmatig laag gehouden rentes. Precies tien jaar later blijkt ook opnieuw een systeembank op omvallen te staan. Dit keer de Deutsche Bank – de grootste bank van Duitsland en van Europa. Verder blijken landen sinds 2008 niet alleen elk jaar ongeveer vierhonderd nieuwe protectiemaatregelen te hebben genomen, maar met de komst van de Republikein Donald Trump als president van de Verenigde Staten dreigen de handelsmaatregelen uit te lopen op een handelsoorlog.
(…vervolg…in de glossy ‘Epoque’).